W ostatnim czasie nasze worki zostały poddane pod wątpliwość jeżeli chodzi o ich skład i to, czy się rozkładają. W odpowiedzi dokładnie zgłębiamy temat kompostowalności.
Produkty Eco Practic posiadają certyfikat OK kompost HOME. Worki z rolki to woreczki bez mikroplastiku. Certyfikat OK kompost HOME daje gwarancję, że odpad wykonany z odpowiedniego granulatu rozłoży się w naturalnych warunkach do dwutlenku węgla, wody i biomasy, bez szkody dla środowiska i nie generując mikroplastiku. Stosując np. worki na bioodpady wykonane z odpowiednich granulatów nie ma konieczności opróżniania ich przed wrzuceniem na kompost przydomowy czy do bioodpadów – worek rozłoży się bez śladu w przeciągu kilkunastu dni.
Na czym polega test normy EN 13432, która określa wymagania dotyczące kompostowalności opakowań i materiałów opakowaniowych? Testowanie zgodności z normą EN 13432 jest procesem złożonym, wymagającym specjalistycznych warunków laboratoryjnych oraz odpowiedniego sprzętu. Firmy często korzystają z usług akredytowanych laboratoriów i instytucji certyfikujących, aby przeprowadzić te testy.
Nasze produkty uzyskały certyfikat potwierdzający kompostowalność. Wybierając worki z rolki wybierasz odpowiedzialnie i nie szkodzisz środowisku!
Szczegółowy proces testowania zgodności z EN 13432:
1. Przygotowanie próbek: Zbieramy reprezentatywne próbki materiału, które mają być testowane. Próbki powinny być przygotowane zgodnie z zaleceniami normy, jeśli chodzi o wielkość, kształt i ilość (my wysłaliśmy dwa opakowania naszych worków (emotka) )
2. Test biodegradowalności:
– Cel: Sprawdzenie, czy materiał ulega biodegradacji w warunkach kompostowania.
– Metoda: Test przeprowadza się w kontrolowanych warunkach kompostowania w laboratorium. Próbki materiału są umieszczane w środowisku bogatym w mikroorganizmy, typowym dla kompostowania.
– Warunki: Temperatura, wilgotność i napowietrzanie muszą być kontrolowane, zgodnie z normą.
– Czas trwania: Test trwa do 180 dni.
– Kryteria: Materiał musi ulegać biodegradacji w co najmniej 90% w ciągu 6 miesięcy w porównaniu do kontrolnego materiału referencyjnego (np. celulozy).
3. Test dezintegrowalności:
– Cel: Ocena, czy materiał rozkłada się fizycznie w procesie kompostowania.
– Metoda: Próbki są kompostowane w rzeczywistych warunkach kompostowania (np. w przemysłowej kompostowni).
– Warunki: Próbki są umieszczane w kompoście przez określony czas (najczęściej do 12 tygodni).
– Kryteria: Po kompostowaniu, resztki materiału muszą być przesiane przez sito o oczkach 2 mm. Co najmniej 90% materiału musi przejść przez sito.
4. Test ekotoksyczności:
– Cel: Sprawdzenie, czy rozłożony materiał nie ma szkodliwego wpływu na rośliny.
– Metoda: Testy są przeprowadzane na roślinach uprawnych, takich jak sałata lub rzeżucha.
– Warunki: Materiał po kompostowaniu jest mieszany z ziemią i używany do uprawy roślin w kontrolowanych warunkach.
– Kryteria: Wzrost roślin w glebie z dodatkiem kompostowanego materiału musi być co najmniej taki sam, jak w glebie kontrolnej bez dodatku materiału.
5. Testy chemiczne:
– Cel: Analiza składu chemicznego materiału, aby upewnić się, że nie zawiera szkodliwych substancji.
– Metoda: Analizy laboratoryjne przeprowadzane na próbkach materiału.
– Kryteria: Materiał musi spełniać określone limity zawartości metali ciężkich (np. kadmu, ołowiu, rtęci, chromu) oraz innych substancji chemicznych.
6. Ocena wyników i certyfikacja:
– Po zakończeniu wszystkich testów, wyniki są analizowane.
– Jeżeli wszystkie kryteria normy EN 13432 zostały spełnione, materiał może zostać certyfikowany jako kompostowalny według tej normy.
– Certyfikat jest wydawany przez uprawnioną jednostkę certyfikującą.
sprawdź nasze produkty
Kompost przemysłowy i kompost przydomowy różnią się kilkoma kluczowymi aspektami:
1. Skala produkcji:
– Kompost przemysłowy: Produkowany na dużą skalę w specjalistycznych zakładach kompostowych. Obejmuje przetwarzanie dużych ilości odpadów organicznych, często pochodzących z różnych źródeł, takich jak odpady miejskie, resztki roślinne z rolnictwa, a także odpady spożywcze z restauracji i sklepów.
– Kompost przydomowy: Produkowany na małą skalę, zazwyczaj przez pojedyncze gospodarstwa domowe. Wykorzystuje głównie odpady kuchenne i ogrodowe, takie jak skoszona trawa, liście, resztki warzyw i owoców.
2. Technologia i proces:
– Kompost przemysłowy: Wykorzystuje zaawansowane technologie, takie jak kontrolowane systemy napowietrzania, termofilne kompostowanie (kompostowanie w wysokich temperaturach), a także mechaniczne obracanie kompostu, co pozwala na szybkie i skuteczne przetwarzanie dużych ilości odpadów. Proces jest dokładnie monitorowany, aby zapewnić odpowiednią wilgotność, temperaturę i napowietrzenie.
– Kompost przydomowy: Zazwyczaj stosuje się prostsze metody, takie jak kompostowniki ogrodowe, pryzmy kompostowe czy kompostowanie w specjalnych pojemnikach. Proces jest mniej kontrolowany, a tempo kompostowania może być wolniejsze i zależne od warunków atmosferycznych.
3. Jakość i skład kompostu:
– Kompost przemysłowy: Często poddawany testom jakościowym, aby spełniał określone standardy, np. pod kątem zawartości składników odżywczych, pH, obecności metali ciężkich czy patogenów. Dzięki temu jest bardziej przewidywalny pod względem jakości.
– Kompost przydomowy: Jego jakość może być bardziej zmienna, zależnie od rodzaju i proporcji odpadów używanych do kompostowania oraz sposobu prowadzenia procesu. Może nie być poddawany tak rygorystycznym testom jak kompost przemysłowy.
4. Przeznaczenie i zastosowanie:
– Kompost przemysłowy: Sprzedawany na szeroką skalę i wykorzystywany w rolnictwie, ogrodnictwie, rekultywacji terenów zdegradowanych oraz w innych zastosowaniach komercyjnych. Może być pakowany i dystrybuowany jako produkt handlowy.
– Kompost przydomowy: Przeznaczony głównie do użytku własnego, do nawożenia przydomowych ogródków, trawników i rabat kwiatowych. Jest bardziej dostępny i ekonomiczny dla indywidualnych użytkowników.
Oba rodzaje kompostu mają swoje zalety i wady, a ich wybór zależy od potrzeb, dostępności i skali działalności użytkownika.
Dodatkowe informacje nt. granulatu znajdziecie tutaj
